SOCAS INFORMA SOBRE A ÚLTIMA XUNTANZA DO NOSO CLUB

Ola rapaces!

Estiven un pouco atarefado ultimamente preparando a festa sorpresa da miña benquerida tía Socaiñas, unha trasniña do máis agarimosa e lectora, polo que non puiden facer a consabida crónica da nosa última sesión. Primeiro teño que tirarvos das orellas a algúns porque vos fostes da biblio sen recoller os restos da nosa comilona. Iso non está ben.

Pasando a nosa xuntanza, contamos coa agradable visita de Teresa, a secretaria do centro, que falounos das redes sociais e a súa aplicación no noso club. Por certo, que teño que dicir que en menos dunha semana xa teño case 100 seguidores en twitter e 50 en instagram.  Como o vedes?

Logo, Miriam en solitario porque a súa compañeira Antía se encontrou mal en non puido vir (esperamos que esteas xa recuperada totalmente), nos falou da lectura deste mes, Las chicas de alambre de Jordi Sierra i Fabra. Foi unha mágoa que non dera tempo de falar en profundidade do libro, que en xeral gustou bastante e, sobre todo, do grave trastorno que é a anorexia nerviosa. Cris tratou un pouco o asunto e puxo unhas fotografías que poñían o vello de punta. Menos mal que a nos, coa cantidade de pizza que comemos nas nosas reunións, non creo que nos dea por non comer. Pero como nunca se sabe, atendede e comer san, variado e abundante para medrar guapiños e fortes.

Espero poder ampliar o asunto da anorexia coa axuda de Cris en vindeiras entradas. Estade atentos, rapaces.

Saúdos:

Socas

Las chicas de alambre: martes 21 de xaneiro.

Ola poetas:

Non esquezades que este martes temos a sesión do club de lectura na biblioteca do Sofía. Penso que vai estar interesante, xa que o libro de Jordi Sierra i Fabra da para moita reflexión. Aquí deixo algunhas preguntas que me xorden despois da lectura de Las chicas de alambre.

• Somos como a imaxe que reflectimos de nós?

• Que parte de nós mesmos gardamos e que parte compartimos?

• Que deixamos que os demais coñezan de nós?

• Coñécennos da mesma forma a nosa famila e os nosos amigos?

• Estamos preparados para nos mover neste mundo de espellismos?

• Estamos contentos co noso corpo? E coa nosa mente? Temos equilibrados corpo e mente?

• Andamos no bo camiño? Somos fortes para non caer nas tentacións do mal e do camiño fácil e rápido?

• Coñeces a Platón? E a Aristóteles? E a Nabokov?

Ata o martes.

Catro poemas inéditos de Rosalía de Castro

Ola poetas:

Estes días vén de presentarse unha verdadeira sorpresa para os amantes da boa poesía. Apareceron na Coruña catro poemas de Rosalía de castro!!! Non é sorprendente??? Eu estou abraiado. E sei dunha que debe de estar facendo cola na porta da Real Academia Galega (RAG) para poder consultalos no orixinal. 

As vidas están cheas de sorpresas e, ás veces, os poetas escriben os seus sentimentos nos lugares máis insospeitados. De aí que non se descubran ata moitos anos despois.

Velaí tedes estes catro poemas. Aparecen separados por asteriscos. Lede, lede. Non temos moitas oportunidades, coma esta, de disfrutarmos de boa poesía, poesía en dúas linguas. Romanticismo tardío? Rosalía de Castro? Perdoade a miña risa. Hahahahaha. Rosalía foi a mellor poeta (ou poetisa, como queirades) que deron as nosas Literaturas. So este verso "¡Con que es verdad que todo pasa, todo…!" adianta en case cen anos as expresións do análise temporal da "Generación del 50" e poemas tan relevantes como "No volveré a ser joven" de Jaime Gil de Biedma. 

Lede, por favor. En voz alta, por favor. Sos, por favor. Abrindo a fiestra, por favor -aínda que chova. 

Por favor.

“Dinche o corazón na man”

– Dinche o corazón na man
Dincho queridiña enteiro
Ca pirmeiriña esperanza
co pensamento pirmeiro.
Dincho cal neno que nase
De ilusións brancas cuberto
Caraveliño cerrado
ó teu calor dulce aberto.

– En solitarios herbales
Era rosiña escondida,
Solo para ti prantada
Para ti solo nacida.
E coma frol sensitiva
Baixo outra man se pregaba,
E solo onda ti vivia
E de ti lonxe muchaba.

* * *

Ah, cuando un hombre ansía
ser bueno y solo encuentra
la tentación y el mal en su camino,
la sombra y las tinieblas.

Cuando le rinde la fatiga y quiere
reclinar, pobre mártir, su cabeza
siquiera sea en el sepulcro, y siente
que le empuja ¡adelante! la tormenta.

 Y cuando va a gritar ¡Misericordia,
perdón! Mano funesta
su voz sofoca, y ciego, amordazado
al porvenir su porvenir le entrega.
 Y rueda de una sima en otra sima
[…]
 Al réprobo maldicen los creyentes
como a indomable fiera
y él maldice a su vez al universo;
Mas Dios, tan sólo Dios salva y condena.

* * *

¡Con que es verdad que todo pasa, todo…!
Ah!, devolvedme mi dolor, que al menos
él llenaba del alma solitaria
el desolado yermo.

Mas no hallar nada entorno
fuera de mi, ni en mi… ¡sueño funesto!
Ya ni gozar ni padecer siquiera:
es en la vida el verdadero infierno.

 * * *

Lleno del propio
[…]
Con faz cruel hacia el abismo eterno
[…]
De quien hube insensato de reír.

De nadie os fiéis y aún menos
de vosotros, os fiéis.
No hay más fiero enemigo que el que oculto
en nuestro propio corazón, la hora
de derribarnos acechando está.

Rosalía de Castro.

Os personaxes en Las chicas de alambre de Jordi Sierra i Fabra.

Ola poetas:

Díxome un paxariño -ben, home, ben, xa estás nas túas teimas. Por dios, que susceptible es, rapaz-. 

Perdón: díxome Socas -que non é ningún paxariño- que este martes día 21 de xaneiro temos nova xuntanza na biblioteca do Sofía. Xa me tardaba. A novela que estamos todos a ler estes días é Las chicas de alambre, Jordi Sierra i Fabra. E para ir abrindo boca aquí deixo unha síntese dos personaxes máis salientables. 

Espero que os estea gostando.

Abur.

Personaxes:

Principais:

• Jon Boix: Ten 25 anos. É periodista de “Zonas Interiores”, revista cuxa directora é a súa nai. É o encargado de publicar un artigo sobre as “wire-girls” polo décimo aniversario da desaparición de Vania, unha delas. Pásase toda a obra viaxando e falando con coñecidos da desparecida modelo.

• Vania: Vanesa Molins Cadafalch. Naceu en Barcelona. Era modelo e formaba parte do “trío de las chicas de alambre”. Tiña 25 anos cando desapareu e o deixou todo. Sobre ela trata a reportaxe que debe escribir Jon Boix. Tiña o cabello longo e negro, ollos grises e profundos, narís reta e afiada, o mentón redondo e os beizos carnosos.

 Secundarios:

• Cyrille: Narim Wirmeyd. Naceu no Cairo. Foi descuberta por Jean Claude Pleyel como modelo. Era negra é de pel brillante. Cabelo curto e ollos escuros e misteriosos. Boca pequena e beizos bermellos. Cando estaba no máis alto da fama, suicidouse ao saber que tiña a sida.

• Jess Hunt: Naceu en Toledo, Ohio. Era unha pequena reina da beleza desde a infancia. Foi miss Ohio. Fixo unha rápida e meteórica carreira. Rubia con  cabelo moi longo e rizado. De ollos verdes e sempre sorinte coa súa enorme boca e os seus dientes brancos. Tiña unhas mandíbulas firmes e pómulos perfectos. Morreu a causa das drogas.

• Paula Montornés: Directora da revista “Zonas Interiores” e nai Jon Boix.

• Sofía: Modelo que coñeceu Jon mentres entrevistaba a Carlos Sanromán. Tiña o pelo longo e negro. Ollos negros e grandes beizos.

• Luisa Cadafalch: Unha anciá prematura. Era alta e delgada. Era o único familiar de Vania tras a morte da súa nai e o abandono do seu pai.

• Carlos Sanromán: Rondaba os sesenta anos. Era fotógrafo e foi el quen lle fixo as primeiras fotos a Vania.

• Vicente Molins: Era un home vello en cadeira de rodas. Era o pai de Vania.

• Tomás Fernández: Foi o primeiro amor serio de Vania aos dezaseis anos. Agora exercía de relacións públicas nunha discoteca.

• Nando Iturralde: Era cantante. Foi noivo de Vania durante sete años.

• Frederick Dejonet: Tiña oitenta anos e foi, con sesenta años, quen lle fixo a primeira sesión de fotos a Cyrille.

• Trisha Bonmarchais: Directora da axencia de modelos Pleyel. Esposa do asasinado Jean Claude Pleyel.

• Robert Ascroft: Foi noivo de Vania. Casaron e ao pouco tempo separaron.

• Agatha Hunt: Era a nai de Jess Hunt.

• Bárbara Hunt: Irmá de Jess Hunt. Era o vivo retrato dela,  e unha chica moi simpática.

• Noraima: Tiña cincuenta años, o cabelo ensortijado e gris. Un corpo rotundo, firme e forte. Era a criada de Vania, pero tamén coma unha nai para ella.

SOCAS INFORMA SOBRE O NOSO CALENDARIO

Ola rapaces! 

Feliz ano 2014 a todos e benvidos de novo ao instituto e as actividades da nosa biblioteca. Xa sei que o vindeiro 14 cadraría segundo martes do mes e, lóxicamente, tocaríanos xuntanza do Club de Lectura de Alumnos. Pero, como nos colle recién incorporados a rutina escolar, penso que é mellor posponerla para o seguinte martes, día 21. Así que a noticia é esta:

VINDEIRA REUNIÓN DO NOSO CLUB, O MARTES DÍA 21.

Recordade que estamos a ler o interesante libro de Jordi Sierra i Fabra: Las chicas de alambre. Espero que este sendo do voso gusto.

Vémonos:

Socas.