PROXECTO LÓVA

mércores, 18 de decembro de 2013

SOCAS FELICITA AOS CONSTRUCTORES DA ÁRBORE DE LIBROS

Preciosa idea e precioso resultado no que vin hoxe na entrada. Nun día medrou alí unha especie descoñocida de árbore de Nadal. En vez de raíces, ramas, follas e tronco ten libros. Toda unha metáfora do poder do libro. Devolvemos a natureza en forma de libros o que ela nos deu para facelos posibles. 
Noraboa por tan fermosa iniciativa!

Socas

A nosa árbore de libros

POEMA DE STEPHANIE ALVES DE 2º ESO

Ola rapaces!
Pouco a pouco imos descubrindo neste blog, que é como unha fiestra ao mundo, talentos ocultos dos nosos alumnos. Agora chegoume un poema que escribeu a nosa compañeira de 2º ESO B, Stephanie Alves Pereira. Aquí o tedes:

Mi amor es claro
como el agua azul,
y desde el fondo de mi corazón,
el único que me ama eres tú.

Nacemos llorando,
vivimos sufriendo,
pero tened por seguro
que yo moriré sonriendo.

Te quiero, te amo,
te adoro, te añoro,
te siento, te pienso,
eres mi tesoro.

Cuando te llamo no contestas.
Cuando te busco no te encuentro.
Tú, ser despiadado,
haces que me muera por dentro.

Soy tímida y vergonzosa,
soy bella e inocente,
pero hoy he de admitirlo:
me enamoré nada más verte.

Yo quiero volar hacia ti,
yo quiero sentir tu calor,
yo quiero poderte decir
que me has robado el corazón.

luns, 16 de decembro de 2013

Dez negriños: as fotos da sesión

Ola poetas:

Deu para moito a sesión deste martes 10 de decembro, non si? Falamos de misterio e mais de sentimentos: soidade, arrepentimento, envexa, dúbidas, rencor... Ai, como somos os humanos!

Amanda e Alejandro fixeron unha presentación moi dinámica onde intercalaron literatura e cine: parabéns, rapaces.

Estes días viñemos colgando información sobre o libro, así como uns enlaces para ver unhas películas e saber un pouco máis sobre o apasionante mundo do misterio de Agatha Christie. Así que só queda deixarvos as fotos da sesión.

Disfrutádeas. Cada día somos máis!

Dez negriños: as fotos da sesión. on PhotoPeach

domingo, 15 de decembro de 2013

Máis de Dez negriños:

Ola poeta:

Se queres ler de novo o libro Dez negriños de A. Christie, pulsa aquí e poderás lelo cando ti queiras.

Claro que se o que prefires é ver a primeira versión cinematográfica que se fixo en Hollywood baseada neste libro, xa sabes que tamén é moi aconsellable. Lembra que xa avimos principiar o martes na biblioteca.



Esta é unha versión máis moderna, dos anos setenta, cando os teus profesores andaban a facer trasnadas e comezaban o cole.



O poema que vén a continuación, é a canción orixinal na que se baseou A. Christie para escribir a súa novela. Hoxe eliximos a versión na que non aparecen os "little niger", senón "little soldier"... Os tempos cambiaron, rapaces.

Ten little Soldier boys went out to dine;
One choked his little self and then there were nine.
Nine little Soldier boys sat up very late;
One overslept himself and then there were eight.
Eight little Soldier boys traveling in Devon;
One said he'd stay there and then there were seven.
Seven little Soldier boys chopping up sticks;
One chopped himself in halves and then there were six.
Six little Soldier boys playing with a hive;
A bumblebee stung one and then there were five.
Five little Soldier boys going in for law;
One got in Chancery and then there were four.
Four little Soldier boys going out to sea;
A red herring swallowed one and then there were three.
Three little Soldier boys walking in the zoo;
A big bear hugged one and then there were two.
Two Little Soldier boys sitting in the sun;
One got frizzled up and then there was one.
One little Soldier boy left all alone;
He went out and hanged himself and then there were none.


Espero que fora interesante, poetas.

Abur.
Diez negritos se fueron a cenar;
uno se asfixió y quedaron nueve.
Nueve negritos estuvieron despiertos hasta muy tarde;
uno se quedó dormido y entonces quedaron ocho.
Ocho negritos viajaron por Devon;
uno dijo que se quedaría allí y quedaron siete.
Siete negritos cortaron leña;
uno se cortó en dos y quedaron seis.
Seis negritos jugaron con una colmena;
una abeja picó a uno de ellos y quedaron cinco.
Cinco negritos estudiaron Derecho;
uno se hizo magistrado y quedaron cuatro.
Cuatro negritos fueron al mar;
un arenque rojo se tragó a uno y quedaron tres.
Tres negritos pasearon por el zoo;
un gran oso atacó a uno y quedaron dos.
Dos negritos se sentaron al sol;
uno de ellos se tostó y sólo quedó uno.
Un negrito quedó sólo;
se ahorcó y no quedó... ¡ninguno!





sábado, 14 de decembro de 2013

Os personaxes de Dez negriños: pasado e presente.


. Edward Armstrong, médico. Acusado de causar a morte dunha paciente por operala baixo os efetos do alcol.
. William Blore, un policía retirado que finxe saber máis do que aparenta polo seu propio ben. Acusado de provocar a morte dun home ao inculpalo dun delito que non cometera, o que o levou a ser encarcelado e, alí, en prisión, morrer.
. Emily Brent, unha austera e incondicional católica. Acusada de matar á súa doncela, Beatrice, ao despedila cando se enteirou de que quedara embarazada, o que fai que os seus pais a boten da casa e que termine por tirarse ao río.
. Vera Claythorne, unha xoven que exerceu de institutriz e agora, de secretaria. Acusada de matar a un dos seus alumnos, Cyril, o sobriño do xoven que lle gustaba, Hugo, ao alentalo a que se adentrase no mar a pesar de non saber nadar, para que morrese e que, deste xeito, Hugo puidese herdar os cartos do seu irmán (o pai de Cyril).
. Philip Lombard, coronel, intelixente e cunha mentalidade imperturbable. Acusado de facer que 21 nativos africanos morreran de fame ao abandonalos na selva durante o seu breve período como mercenario en África.
. John MacArthur, xeneral retirado que loitou na Primeira Guerra Mundial. Acusado de matar ao amante da súa muller por envialo a una misión suicida.
. Anthony Marston, un xoven fermoso e vanidoso que non amosa consideración algunha polos demais. Acusado de causar a morte de dous nenos ao atropelalos con seu coche.
. Thomas y Ethel Rogers, os criados que se encargan dos cuidados dos oito hóspedes (el é o maiordomo; ela, a cociñeira). Ambos os dous son acusados de provocar a morte da súa antiga dama, unha anciá americana e enferma, para quedarse co seu diñeiro.
. Lawrence Wargrave, un xuíz sensato, pero que disfruta condenando aos acusados a cadena perpetua, e incluso á pena de morte. Acusado de enviar a un suposto asesino á morte ao falsificar as probas do xuízo, as cales o declaraban inocente.

venres, 13 de decembro de 2013

OS ALUMNOS DE 2ºA E 2ºB PUBLICAN ROSALÍA

Para rematar o ano 2013, alumnos de 2ºA e 2ºB de ESO

En colaboración con faslecturas http://faslecturas1b.jimdo.com/ e a Biblioteca do IES Sofía Casanova http://bibliotecasofia.blogspot.com.es/

Publican:

Rosalía
Obra teatral sobre a vida de Rosalía de Castro


Este 2013 que remata foi o ano de Rosalía de Castro (150 anos de Cantares Gallegos) e Vidal Bolaño (Letras Galegas 2013). Para recordalo, os alumnos de 2ºA e 2ºB de ESO do IES Sofía Casanova reúnen estes autores publicando un texto teatral ilustrado:

Rosalía. A vida.

Rosalía de Castro aparece no libro como personaxe protagonista, desde que nace en 1837 ata que morre en 1885. A obra, orixinal de Otero Pedrayo, foi adaptada no 2001 por Vidal Bolaño, e revisada por alumnos do IES Sofía Casanova coordinados pola Biblioteca do centro.

Queres este libro? Podes consultalo na Biblioteca, no blog da Biblioteca (“As lecturas de Sofía”, en  http://bibliotecasofia.blogspot.com.es/ ) ou mesmo compralo (en branco en negro ou en color: pregunta o prezo na Biblioteca). Se queres compralo, podes:
·               Ir directamente a Cutus. Cuntis, 75, Ferrol. +34 981 31 32 33
·               Encargar o libro na Biblioteca.
·               Contactar con http://faslecturas1b.jimdo.com/
E unha vez rematado este 2013, Feliz 2014!
Esperamos ver representada Rosalía no IES Sofía Casanova!


Este foi o ano de:

ROSALÍA DE CASTRO
150 ANOS DE CANTARES GALLEGOS

VIDAL BOLAÑO, LETRAS GALEGAS 2013

QUERES O LIBRO?
    Pregunta na Biblioteca Podes mercalo ou
conseguilo en préstamo.
 

xoves, 12 de decembro de 2013

SOCAS INFORMA: A NOSA XUNTANZA DO MARTES


Si, si. xa sei, estabades confusos e preocupados pola miña ausencia. Pola total falta de noticias respecto a xuntanza do pasado martes. Enfermara Socas de satisfación polo éxito acadado? Tiña un compromiso co esa rapaza que din que tolea por el? 
Nada máis lonxe. Simplemente estaba tan canso do día a día da biblioteca (porque aquí se traballa arreo) que non tiña forzas de facer resumo ningún. Pero me tomei un bocata de tortilla dos de Belén e Loli e agora xa estou un pouco máis recuperado.
Pois si. Foi todo un exitazo. Éramos cincuenta persoas. E aínda poideron ser máis se dous despistados como Emilio e Laura non trabucasen a hora. E se dous desastriños como Álvaro e Carolina non estivesen facendo vai ti saber que cousa para non acordarse do día. Pero en fin. Para compensar houbo moitas incorporacións como as dos seguintes membros do Club que paso a citar: os irmás Joaquín e Antón (1º e 2º ESO); Helia, Laura, Lidia e Xiana (3º ESO); Jorge (1º BAC). Benvidos todos!
A sesión estivo moi ben presentada esta vez por Diego, e moderada por Alejandro e Amanda. Foi moi interesante contrastar o final da novela cos das versións cinematográficas, as cales Dani prometeu enlazar neste blog. Discutimos acerca do mellor final. Cecilia falou do machismo dalgúns comentarios. Certo é que hai que pensar a data de composición da novela (1939) e, aínda que Ágatha Christie era unha muller moi adiantada a súa época, hai certos clichés que se mantiñan.
Tamén aproveitamos para repartir carnés de biblioteca, presentar novas adquisicións, e falar da vindeira lectura que será: tachan, tachan...

Las chicas de alambre do prolífico escritor catalán Jordi Sierra i Fabra, sobre quen prometo outra entrada máis específica. 

Rapaces, acércase o Nadal. Espero que todos teñades en mente algunha lectura interesante para estes días. Se non, estade atentos ao blog, porque prometo recomendacións como cada Nadal.
Ata pronto!
Socas

luns, 9 de decembro de 2013

Martes 10 de decembro: Dez negriños de Agatha Christie.

¿Te arrepientes de tu pasado?
¿Desconfías de tus compañeros?
¿Te atormentan las pesadillas?
¿Te sientes acosado?
¿Vives en una isla sin salida?

Si te sientes así, te damos la solución a todos tus problemas. Ven mañana martes 10 de diciembre a las 15:30 a la biblioteca del Sofía...


Diez Negritos 

De 

Agatha Christie 



Diez negritos se fueron a cenar. 
Uno de ellos se asfixió y quedaron 
Nueve. 
Nueve negritos trasnocharon mucho. 
Uno de ellos no se pudo despertar y quedaron 
Ocho. 
Ocho negritos viajaron por el Devon. 
Uno de ellos se escapó y quedaron 
Siete. 
Siete negritos cortaron leña con un hacha. 
Uno se cortó en dos y quedaron 
Seis. 
Seis negritos jugaron con una avispa. 
A uno de ellos le picó y quedaron 
Cinco. 
Cinco negritos estudiaron derecho. 
Uno de ellos se doctoró y quedaron 
Cuatro. 
Cuatro negritos fueron a nadar. 
Uno de ellos se ahogó y quedaron 
Tres. 
Tres negritos se pasearon por el Zoológico. 
Un oso les atacó y quedaron 
Dos. 
Dos negritos se sentaron a tomar el sol. 
Uno de ellos se quemó y quedó nada más que 
Uno. 
Un negrito se encontraba solo. 
Y se ahorcó y no quedó... 
¡Ninguno! 

domingo, 1 de decembro de 2013

SOCAS INFORMA: "SAÍMOS NO DIARIO DE FERROL"

Xa empeza a ser un costume iso de saír na prensa (Vid. Diario de Ferrol 30-X-2013), pero o novo é que me saquen a min. Eu tamén teño o meu corazonciño, e quedei abraiado ao ler no Diario de Ferrol de hoxe, case en primeira plana, a noticia sobre a incorporación da nosa biblioteca ao Plambe. Pero e que, lendo polo miúdo o texto, ata citan ao meu creador, Adrián Rodríguez Nicolás. Cito: "ao longo dos vindeiros meses, a mascota da biblioteca, "Socas" -cuxo autor foi Adrián Rodríguez, alumno do centro ata o ano pasado-, encargarase de ir anunciando calquera novidade dunha biblioteca que inicia unha nova andaina..."
Penso que o texto fai xustiza ao traballo que estades todos realizando, e que convén difundir con moita confianza en nós mesmos para seguir facéndoo. 
Noraboa a todos por esta entrevista que nos anima a tirar para adiante.
Abrazos:
Socas, O Mediático.

domingo, 17 de novembro de 2013

As fotos da sesión do club de lectura:

Ola poetas:

Aquí tedes as fotos da última sesión do club de lectura, onde estivemos falando e falando, opinando e opinando acerca do libro de Marcos Calveiro O pintor do sombreiro de malvas. Daniela fixo unha presentación moi amena e amosounos o moito que lle gustou o libro. Teño entendido que a Socas tamén lle gustou, pero xa sabedes que a el góstalle máis escoitar que falar. E claro. A Laura, a nosa dire, tamén lle gustou, non só polo traballo do autor co rico léxico patrimonial galego, senón tamén pola salientable relación entre literatura e pintura que fan que M. Calveiro lograra unha pequena obra maestra. 

Por outra banda, houbo outros -xa sabedes, non hai por que nomealos tampouco, pero os seus nomes comezan por A e por D- aos que ese léxico pareceulles pretendidamente artificioso e cursi, o que facía a lectura lenta e pouco verosímil. Ainda así, eles mesmos -A... e D...- recoñecían que a estructura do libro e a riqueza de recursos e motivos da literatura faranlle, sen lugar a dúbidas, un lugar nas bibliotecas de moitos lugares. Ao mellor é por iso polo que tanto lle gustou a Socas. Non sei. Hei de falar con el disto. 

Ai, rapaces. Ás veces, din, a vida amósasenos coma unha gaiola con barrotes tan anchos e fortes que nos impiden ver máis aló do noso embigo. Vincent, ese personaxe entrañable, deixa de vivir o presente porque non ten esperanzas de futuro. O máis curioso é que el mesmo ten a solución. Solución que lle di ao innominado rapaz na páxina 153: "Non retrocedas. Cando un comeza a considerar unha cousa con sinceridade, non pode volver atrás. Se o fai, todo irá mal. As dúbidas acompañaranlle sempre e son moi malas conselleiras." Así que xa sabedes, non retocedades. Non vos engaioledes, por favor. Lembrade que só convén mirar no noso embigo durante o tempo suficiente para darse conta de se ten ou non pelusas. Unha vez limpo de restos, hai que arrincar os barrotes -e para eso están os amigos, amigos, para tirar de nós con nós- e construir unha nova senda pola que non retroceder.


Ata a próxima.

2ª sesión do club de lectura. on PhotoPeach


Non marchen, que aínda hai máis. Déixovos tamén que vexades unhas fotos da exposición que Cris e Ana montaron na entrada do instituto. Aproveitade un recreo e botádelle un ollo.


A exposición de cogomelos e literatura na entrada do instituto on PhotoPeach

martes, 12 de novembro de 2013

A NOSA XUNTANZA DO CLUB DE LECTURA

Ola rapaces!

Pois si, comezou xa en serio a rodar o noso Club. E temos que felicitarnos de novo, porque cada día somos máis. Temos que dar a benvida á alumnos novos como Juan, Lara, Ana, Carlota e Juan de 2º de ESO, que toman o testigo de outros maiores cuxas ocupacións non lles permiten acudir tanto como quixeran.
Daniela, logo de algunhas dificultades, presentou o seu traballo, e o fixo tan ben como nos ten acostumados. En xeral, o libro de Marcos Calveiro, non acabou de convencer, aínda que houbo entusiastas defensores como a propia Daniela, Roberto ou Laura, a nosa directora. Certo é que o seu elevado vocabulario patrimonial galego é unha riqueza pero ás veces un tanto dificil de comprender. Dani aportou os seus interesantes puntos de vista sobre os personaxes e estableceu unha comparación cos da novela que lemos en Segundo de Bacharelato, Plenilunio.
Tamén aproveitamos para anunciar a nosa vindeira lectura que vai ser moi distinta. Xa que nos toca un clásico de detectives, nada menos que unha novela de Ágaha Christie, Dez negriños. Confiamos que a disfrutedes moito. E ata pronto.

domingo, 10 de novembro de 2013

SOCAS INFORMA: "ACTIVIDADES DESTA SEMANA"

Ola rapaces e rapazas!
Soamente un aviso rápido para recordar as actividades da semana que comeza mañá.

  • O martes á hora habitual teremos a nosa segunda sesión do Club de Lectura de Alumnos (que agora convén especificar). Espero vervos a todos e aos novos que sei que se van incorporar. E que teñades ganas de comentar a novela de Marcos Calveiro: O pintor do sombreiro de malvas.
  • Durante toda a semana, estade atentos ao espazo da entrada do instituto porque, coa iniciativa do Departamento de Ciencias Naturais, imos montar a tradicional Exposición de Cogumelos. Pero este curso temos sorpresas xa que dende a biblioteca imos aportar o noso toque particular, é dicir, a relación entre os fungos e a literatura. Xa veredes que hai moito que contar. Quen habita baixo os fungos? E aquí os meus irmáns gnomos teñen protagonismo. Ou comen fungos os hobbits? No País das Marabillas atopou Alicia algún fungo especial? Que persoeiros da historia morreron pola inxesta de fungos? ... E máis interrogantes que non vou desvelar antes de tempo.


Así que, disfrutade e investigade!

luns, 4 de novembro de 2013

OPINIÓN por Andrea Yáñez López

E ti que dis?
Un libro son máis que letras, máis que palabras. Cada libro ten máis historia da que por si mesmo narra. Pódeste acordar de alguén especial ao ver aquel libro que esa persoa che regalara ou che recomendara. Pódeste acordar daquel lugar que tanto che gustara onde compraches ese libro que tes no terceiro andel á dereita de todo. Podes disfrutar abrindo ese libro que volverías ler outras mil veces aínda que só sexa para sentir o pasar rápido das páxinas mentres recordas a súa historia. Que che preste o teu pai ese libro que tanto lle gustara de pequeno e que o seu olor che diga que leva vinte anos calado, e que morre de ganas de contar unha vez máis o que conteñen as súas páxinas. Un libro pode chegar a ser moi importante para algunhas persoas, credes que un e-book podería substituílo? É verdade que o e-book ten infinitas vantaxes: este pequeno obxecto pode levar no seu interior un libro ou unha biblioteca enteira, pero sempre vai pesar os mesmos 170 gramos. Un e-reader permite descargar un libro no momento sen que teñas que molestarte en comprobar en que tenda o venden. Permite axustar o tamaño da letra. Podes encontrar información de maneira rápida para aclarar as túas dúbidas. Un libro descargado é un 30% ou 50% máis barato que unha edición de peto. Un e-book é un libro electrónico que che permite transportar os libros que queiras aos lugares que queiras, cómodo de ler, con acceso a información, que reduce o consumo de papel e tinta. Cómodo, informativo e medianamente ecolóxico. Pero que esta máquina elimine ao libro, iso aínda está por ver. Isto depende de nós. Depende da moita ou pouca importancia que lle poidamos dar ao feito de ser propietarios dun libro, coas súas follas, a súa tinta, as súas historias, as súas imaxes e os recordos que un mesmo poida compartir con el. Poderán substituír as novas tecnoloxías a este tan prezado obxecto nun futuro?

Andrea Yáñez

 Andrea foi alumna do Sofía ata o ano pasado. Actualmente cursa 1º de Física na USC.

venres, 25 de outubro de 2013

RELATO DE INÉS FALCÓN

Teño o pracer de presentar aquí un relato dunha das nosas mellores alumnas escritoras -e hai moitas-. Se trata de Inés Falcón de 1º de Bacharelato C, da que noutras entradas falamos como gañadora do Concurso de Relatos Coca Cola. Aquí vai. Espero con el inaugurar unha nova sección neste blog que leve por título "Os alumnos escriben":
"Aunque es cierto eso de que las palabras se las lleva el viento, hay palabras que siempre buscan un hueco dónde vivir, un rincón en el viejo bar del que nadie puede moverlas. Se esconden entre los huecos de madera, en los cajones, en las motas de polvo de la estantería y, alguna que otra, lo deja todo para colgarse de una sonrisa. Hay palabras que ayudan, que enseñan y que construyen. Construyen mundos con palacios de cristal, corazones puros y bocas que no mienten. Mundos de esperanza. Y, si quieres vivir ahí, siempre queda alguna palabra que puede ayudarte, que puede enseñarte. Porque si hay algo que merece la pena en esta vida, es soñar. ¡Soñar! ¡Cómo me gusta esa palabra! (y no sólo porque me encante dormir). Por soñar, se puede soñar despierto, sólo tienes que dejarte caer y alzar el vuelo.
El mejor consejo que me han dado nunca es que, hagas lo que hagas, hablarán, así que lo mejor es hacer lo que realmente quieres, porque así no hablarán en vano, hablarán de tus sueños. Y aunque nunca se lo haya dicho a esa persona (y puede que se sorprenda si algún día se lee aquí), esas palabras van a quedar guardadas, ahí, en algún lugar de mi corazón. Por eso las palabras son tan bonitas. Como escribir. Inmortalizar. Describir una sonrisa, un sentimiento. Leer y releer. Volver a sentir. Transportarte. Si hay algo que las palabras hacen es enseñarte a vivir. Que para todos los males hay una solución: ¿Miedo? Para eso están los peluches, las mantas y las amigas. ¿Echas de menos? Siempre quedarán los recuerdos y las canciones. Y si te duelen otras cosas, esas que no puedes explicar, siempre te queda llorar. Con cada lágrima, una palabra. Desahogarte. Sacarlo todo fuera. Porque las palabras también curan. Curan si sabes cómo usarlas y, al igual que curan, duelen. Como un adiós. Que quién tiene poder para escribir y para hablar, también puede construir mundos de odio donde boca cerrada, entran moscas por la nariz. Y aunque ese sea el precio que hay que pagar, dicen que quien no arriesga no gana. Así que si la vida no vale nada, menos para despreciarla. Por eso hoy, entre apuntes del principio de curso y los recuerdos de un Agosto que no quieren irse tan fácilmente, escribo. Por y para mí. Porque el día que lo vea todo gris, siempre quedarán palabras que hagan salir el sol. Y lo hará solo para que yo sonría."

venres, 18 de outubro de 2013

O escritor catalán César Mallorquí gaña o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2013.


La isla de Bowen


Ola poetas:

O escritor catalán César Mallorquí gañou o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil coa súa obra La isla de Bowen.  O galardón, concedido polo Ministerio de Cultura, distingue ao mellor libro de este xénero publicado en 2012 en cualquera das lenguas oficias de España.

La isla de Bowen é, según explica o propio autor, "una recreación de la novela clásica de aventuras" inspirada na figura de Xulio Verne. A historia desenvólvese en 1920 e na mesma aparecen unhas extranas reliquias no interior dunha vella cripta medieval que levan ao profesor Ulises Zarco a embarcarse nunha aventura inimaxinable a bordo do buque Saint Michel, no que percorrerán Inglaterra, Noruega e outros países para afrontar o misterio que envolve a isla de Bowen, máis alá do Círculo Polar Ártico.

O xurado considerou que esta obra é "un canto a la aventura y un homenaje a la literatura clásica, escrita con pasión, amenidad, humor e inteligencia", e destacou a "excelente construcción" dos seus personaxes e tramas.César Mallorquí conta con outros tres Premios Edebé (por El último trabajo del señor Luna, La cruz de El Dorado e Las lágrimas de Shiva) e un Gran Angular por La catedral.

Formaron parte do xurado os premiados nas dúas últimas ediciones, Laura Gallego (2012) e María Teresa Carranza (2011), autoras ben coñecidas por todos nós.

A continuación, déixovos un enlace para ler o primeiro capítulo de La isla de Bowen. E xa sabedes, rapaces, se estades interesados en continuar lendo, propoñédeo para a súa compra na Biblioteca do intituto. Seguro que Socas xa o está lendo.


Boa lectura, poetas.

mércores, 16 de outubro de 2013

As fotos da 1ª sesión do club de lectura 2013-2014

Ola poetas:

Aquí tedes -con retraso, retraso, cronopio, cronopio- as fotos da 1ª sesión do club de lectura deste curso.

Comezamos cunha comida. Claro, estamos en Galicia e non o podemos evitar. Comida que queda reflectida nas fotos. Ao mellor conviña ir pensando en completar a dieta hipocalórica cun pouco de vexetais ou froita, non si? Porque a min se me fixo un pouco costa arriba a tarde do martes na clase. En fin, serán cousas da idade.

Disque está moi ledo Socas, por certo. Disque esto de ver caras novas na biblioteca o anima e o alimenta. Meu pobre. E é que Socas -non llo digades a ninguén- só se alimenta dos soños dos lectores da biblioteca. Así que tras o verán quedou miudiño miudiño coma unha uva pasa, encollidiño de todo. De verdade, tanto encolleu que cando no mes de setembro abrimos as ventás para ventilar, ao pouco sae voando. Foi durísimo, porque dende entón Pilar e Cristina e Ana e Emilio e Laura e mais eu non facemos máis que ler e ler e ler e mais ler. E eu, rapaces, necesito un descanso. Así que xa sabedes, é a vosa quenda. A LER!!!


1ª sesión do club 2013-2014 on PhotoPeach

Ata a próxima, poetas.

E xa sabedes. A LER!!!

Alice Munro gaña o premio Nobel de Literatura

Ola poetas:

A escritora canadense Alice Munro gañou o premio Nobel de Literatura 2013. “Mestra do relato curto", según o dictame da Academia sueca, "o seu estilo é claro e dun realismo sicolóxico”. Munro, nacida en Wingham (Ontario) no 1931, é a decimoterceira muller que obtén o galardón máis importante das letras universais e a primeira que se apunta o tanto para o país norteamericano. Coñecida como "a Chéjov de Canadá", a narradora puxo os cementos do realismo moderno literario do seu país. Mundos correntes que tras a súa serenidade esconden tormentas afectivas e sentimentais a punto de desatarse. 

 Munro iniciouse na literatura aos 30 anos, con contos e relatos que vendía para a radio pública canadense. A autora, nai de tres fillas, recoñece a importancia da súa nai e das mulleres que coñeceu na súa vida para construir o seu grande territorio literario. En canto á influencia doutros autores na súa obra,destaca a influencia de Katherine Anne Porter, Flannery O’Connor, Carson McCullers e, sobre todo, Eudora Welty. Así como de James Agee y William Maxwell. 

En España coñecémola hai tempo, xa que as editoriais Lumen e mais RBA veñen publicando os seus libros dende os anos 90. Ademais, Javier Marías concedeulle no ano 2005 o premio Reino de redonda e nomeouna "Duchess of Ontario".

No seguinte vídeo, podedes escoitar as primeiras reaccións da galardonada tras a concesión do premio. Á vez que practicades o voso inglés. (Non me digades que no estou en todo. Jejeje.)


Pero como o máis importante é coñecer aos autores polos seus escritos, abaixo deixo un enlace no que poderedes acceder a un dos relatos desta doce escritora. O relato leva por título "Radicales libres". Moitos de vós seguro que xa sabedes podo título cal será o seu contido; os que non, o que tedes que facer e preguntar aos vosos profesores de ciencias naturais que é eso de "radicais ceibos". Ou miralo na enciclopedia, claro.

Oxalá descubrades a unha nova escritora de cabeceira.

Ler "Radicales libres".

Desfrutade da lectura, poetas.

mércores, 9 de outubro de 2013

A NOSA PRIMEIRA XUNTANZA

Ola rapaces!
Onte pareceume que vides con forza. Quero darvos a benvida a todos nesta nova andaina do noso Club. Principalmente aos de 1º de ESO (Tomás, Ángel, Jorge, Samuel, María, Rodrigo, Antón), pero tamén aos de 2º (Inés, Roberto), 3º (Myriam, Laura, Diego, Daniela), 4º (Mariana, Cecilia, Belén, Candela, Alicia, Alex), 5º (Aurora, Lucía, Aída, Samuel) e 6º (Luis, Álvaro, Carolina, Claudia). Tamén desexo pronta recuperación aos nosos enfermos (Lucía, Candela, Antía, Amanda) e quero despedir con agarimo a aqueles que, logo de seguirnos tres anos, poñen punto e final (polo de agora) á súa participación polos seus ineludibles compromisos co chelo (Andrea), cos estudios en xeral (Elisa, Andrea, Silvia, Irene, María...) e a outros que de seguro me esquezo.
Pero, como non quero poñerme sentimental, paso a relatar a crónica de onte, que, por certo, estivo chea de ledicia. Comimos moi ben. Grazas a Roberto, as mesas estiveron puntuamente preparadas. Grazas a Samuel, Aída e Diego, as pizzas chegaron quentiñas e a tempo. Baratas e variadas. Que máis se pode pedir? 



A sesión foi un pouco atípica, como corresponde a unha sesión inaugural. Por fin desvelouse o segredo fortemente gardado da nosa primeira lectura. Vai ser O pintor do sombreiro de malvas de Marcos Calveiro, quen, por certo, virá a falarnos deste libro en exclusiva para nós. Que de que vai esta historia? Pois soamente podo adiantar que trata do último serán da vida de Vincent Van Gogh, o atormentado e gran pintor impresionista. E coñecemos esta historia da man dun rapaz de dezaséis anos, cos seus propios problemas e o seu primeiro amor, pero que sentimos veciño a nós.
Tamén se adiantaron outras lecturas (sempre provisionais), concretamos os respectivos moderadores. Falamos de moitos libros de doutros plans. 



Entre eles quero aproveitar para salientar unha importante novidade. Xa temos data para o comezo da nova sección do noso Club. Aquela que vai adicada especialmente aos adultos: pais, nais, avós, avoas, exalumnos, profes, profes xubilados, personal non docente, etc. É dicir, todos aqueles vencellados ao noso instituto e amantes da lectura. Tedes unha cita o vindeiro martes 29 de outubro as 18,15.



Por hoxe, máis nada. Agardamos pola sesión fotográfica a cargo de Daniel, coma sempre.
Apertas e feliz curso para todos!

domingo, 29 de setembro de 2013

AGORA SI QUE COMEZAMOS


Ola rapaces:

Xa sei que me botabades de menos. A mín e ás nosas sesións do Club de Lectura. Pois estades de sorte. Xa non tedes que agardar demasiado. O vindeiro martes, día 8 de outubro, ás 15,30, daremos o pistoletazo de saída a nova tempada, a que fai o número catro. E por suposto, os que queirades quedar a xantar vémonos ás 14,10 na biblio. 
Así que vos agardo a todos, en especial aos novos -a ver eses pequenos de 1º de ESO con cara de ler moito-, aqueles que teñades interese polas boas historias. 
E unha mensaxe especial para os meus benqueridos veteráns que xa estades en 2º de BAC (Claudia, Andrea, Carolina, Elisa, Borja, Luis, Silvia, Irene, Isabel, María, Christian, Gonzalo). Xa sei que tedes por diante un curso moi esixente. Pero me gustaría pedirvos que cando menos no primeiro trimestre non esquezades a nosa cita co club. Xa son tantos anos convosco que non quero perdervos.
E para todos en xeral, recordade a nosa xuntanza mensual cos libros e con outros lectores, para poñer en común vivencias e opinións. Non vos arrepentiredes.
Estou desexando volver vervos a todos e que me contedes cal foi o voso libro de cabeceira durante as pasadas vacacións.
Apertas:
SOCAS

domingo, 1 de setembro de 2013

A PIQUES DE COMEZAR

Ola de novo, rapaces!
Seguro que xa me botabades de menos. Eu a vós si, dende logo. A miña biblio andaba un pouco amortecida de máis. E non porque os meus colegas de ficción e máis eu non celebraramos as nosas canfurnadas estivais. Senón porque me faltabades vós, os lectores e lectoras. Pero o bo é que xa esta semana comezarei a vervos pouco a pouco por aquí. Cando rematedes os vosos exames, vide visitarme, non si? Tedes que comentarme que estivestes lendo estes meses. Eu xa vos seguirei recomendando boas historias.
Pero, sobre todo, temos que celebrar como se merece a nova deste verán: xa temos o famoso PLAMBE. Que que é iso? Pois en definitiva cartiños para gastar e facer a reforma da miña casa pero ao grande: mesas e cadeiras, máis equipamento, e sobre todo, máis libros, revistas e DVD. E unha programación atractiva e variada para fomentar o pracer de ler. Coas nosas actividades habituais: Club de Lectura, Día do Libro, Cumpren anos... E todas aquelas que se nos ocorran: Club de Lectura de Adultos, Hora de Ler, Boletíns ou Exposicións, por exemplo.
En fin, rapaces, que vos auguro un bo curso, cheo de experiencias lectoras emocionantes. Vémonos
Socas

martes, 25 de xuño de 2013

PRÉSTAMO ESTIVAL

Ola rapaces! 
Mañá viredes por aquí coa emoción de recoller as vosas notas. Contentos uns, algo preocupados outros. Pero todos desexando comezar as merecidas vacacións. Propóñovos que non esquezades meter na vosa maleta de viaxe un bo libro deses que non puidestes rematar durante o curso. Aquí vos deixo algunhas suxestións. Mañá a biblioteca abrirá nun horario especial para que poidades sacar os libros e películas que máis vos gusten, ata tres, que non tedes que devolver ata setembro.




E, se vos parecen poucos, mirade este enlace que contén moitas novidades.


Bo verán cheo de lecturas!

luns, 24 de xuño de 2013

As fotos da última sesión do club de lectura deste curso (con mereeendooolaaaa!!!):

Ola, poetas:

Sei que xa andivo o cativo do Socas trouleando por aquí e que colgou unhas fotos das deliciosas tartas que comemos o martes 18. Se virades como estaba ao día seguinte. Teño entendido que Pilar e Cris e Ana foron  mercar uns pantalóns novos, porque os seus non lle pechaban. Ai, como é!

En fin, eu aparezo por aquí antes de marchar de vacacións para deixarvos una breve presentación da sesión de El libro de los portales de Laura Gallego. Cecilia e Raquel, de 3º de ESO, fixeron unha presentación moi amena e ben traballada, sobre todo no que se refire ao análise das personaxes (que xa sabedes todos que tanto me gusta). A continuación, fixemos unha boa merendola coas tortas e todos e os biscoitos que trouxestes. 

El libro de los portales con merendola. on PhotoPeach

Quen tamén estivo con nós foi Pablo, de 1º de Bacharelato, que nos deixou a todos abraiados co seu dominio do piano. Para que vexades -e escoitedes- déixovos un exemplo.


Espero que todos disfrutarades das sesións do noso club de lectura tanto coma min. Foi un auténtico placer amosarvos as miñas opinións e discutir de cando en vez sobre os universos que crean outros para que nós lles deamos vida. Estou desexando que nos volvamos a ver tras o descanso estival e nos contemos todo o que limos durante as vacacións. Socas xa me ten preparada unha morea de bos libros que levar á praia. Falade con el e veredes como os ha recomendar unhas cantas lecturas que non esqueceredes.

Que teñades o primeiro mellor verán das vosas vidas.

xoves, 20 de xuño de 2013

VIDEO SOBRE A EXCURSIÓN A SOBRADO DOS MONXES E SANTIAGO

Raquel Nogueira quere compartir con todos nos este precioso vídeo sobre aquela viaxe da que falamos. Xa os botan de menos alí.

martes, 18 de xuño de 2013

A NOSA III EDICIÓN DA FESTA DAS TARTAS LITERARIAS

Ola rapaces!
Con que ledicia fago hoxe a crónica da nosa Festa das Tartas! Se me descoido case non me deixades probar ningunha. E iso que había de todo e todo cunha boa pinta! Pero cando marchastes puiden aproveitar e catar un pouco de todo: a de limón coas letriñas, a dos libros de regaliz, a de chocolate e nata, o libro forrado de pel, a de Jane Austen, as bolachas, os monstruos das bolachas, a do libro dos portais ... e tantas outras. Como era de esperar, a nosa derradeira sesión foi especial por todo: pola música de Pablo Fraguela, pola visita do grupo de "cumpreaneiros" se me permitides a expresión, Por suposto, Raquel e Cecilia deron a talla coa súa presentación do libro de Laura Gallego, que segue a provocar grandes amores e grandes odios entre nós. E os que non puidestes lelo, agora que remataron os exames, tedes a vosa oportunidade.


o
Nota: Emilio, sinto que non puideras vir, ainda que algún bo samaritano acordouse de levarte un pouquiño de tarta. 

domingo, 16 de xuño de 2013

CUATRO CALAS EN LA EXPRESIÓN POÉTICA SALVAJE Y IV

E con esta entrega chega ao seu final a ampla crónica de Emilio sobre a Semana da Poesía Salvaxe de Ferrol. Nela atoparedes dous gratas sorpresas. Grazas a xentileza de Karlotti e Guillermo podemos reproducir aquí (e fainos especial ilusión) a proclama da Semana e varios poemas destes dous poetas.

Viernes, 26 (y II)
   23:30 en Carteles (Sol, 139). Mariano y yo esta vez, por la causa. Ambientazo de viernes y de poesía y de copas. Poemas y lecturas de Alfredo, Xiana, Olalla, Ildefonso Rodríguez, Chefa Alonso y Cova Villegas, y Adolfo García Ortega. No sé si es por lo salvaje de las Semanas estas o por lo golfa, pero me parece que la poesia se bebe mejor de noche.
   Guillermo se sienta un rato con nosotros. Karlotti, otro rato. Procuramos charlar bajito sin molestar las lecturas, y sin mostrar desatención. Hay mucho conocido y conocida, habituales de las Semanas, aficionados a la poesía y/o al salvajismo, o simples noctámbulos finiseculares que resisten en esta década sin nombre.
   Flota en el aire viciado del viernes la queja de agotamiento, et pour cause. Es grande el trabajo de organizar todo esto, de encajar los eventos, de recibir a los participantes, y las prosaicas pero inesquivables cuestiones de intendencia. Tiene mucho mérito, teniendo en cuenta además que el ayuntamiento, desde la fácil arbitrariedad del poder, ha retirado toda subvención. Contra viento y marea, se ha conseguido el dinero en estos tiempos de hambre aguzando el ingenio, apelando al apoyo civil de los amigos, ferrolanos, compatriotas, a la solidaridad de los aficionados, de los admiradores, de los cofrades, de los compadres, de todos. Gracias a las musas, ha salido bien.

   Mañana todo el día habrá más cosas, músicas, gestos, poemas, y como colofón aquí en Carteles, (re)fiesta final. Pero para mí, para Mariano, esto es el verdadero fin de fiesta de la VI (y sin haberlo intentado, me ha salido un pareado: todo se pega, menos la hermosura). Mañana toca descansar, y eso que la lectura de Cirlot por Javier Semprún apetece mucho. Recuerdo hace dos años, en Cazadores, una dramatización de El Cuervo de Poe impresionante. Me consuela, nos consuela saber que en lugar de nevermore podemos graznar everagain, en la confianza de que el año que viene a la VII tampoco será la vencida.



Proclama:
Os poetas declaramos o estado de urxencia ante a usura e a mezquindade do poder.
A poesía vacúnanos contra a imbecilidade e o medo.
Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, contra a servidume do diñeiro. A usura é pecado contra natura.
Canto pode custar un amencer ou un neno, canto diñeiro custa un río, un mar, un labirinto, un día de verán ou unha man, canto nos vai custar a usura. Que se pode dicir co diñeiro que non sexa árida area, que deserto diredes que vén agora. En cantos idiomas querémosnos/querémonos, sóbrannos os idiomas para nomear a impostura, a usura ocupa o lugar das flores e os paxaros non cantan xa a primavera. Dá vergonza vivir na escombrera da usura, na escoria  financeira apágase a luz das estrelas e as palabras tremen de vergonza. A luz enche a terra de recordos pero a usura fai estalar a nosa memoria, a dor do diñeiro chama á morte. Naceremos sen mans, a cobiza cortaranos as mans e  cemiterios de usura serán as nosas cidades. Pero quédanos a palabra: a usura é pecado contra natura.

A usura é o mundo ao revés, no mundo da usura os lobos son os bos.

Usura obriga a pedir perdón por ser pobres. A pedir perdón por vivir. A usura parece querer dicirnos: somos especialistas en gaiolas, si non temos a súa gaiola farémoslla mentes espera. Témolas tan discretas que vostedes apenas as notan, tamén as temos para discapacitados e para soldados mortos. Temos unha gaiola para cada un. A usura chámalle á humillación asistencia social, á mentira liberdade de expresión, ao converternos en cousas nivel de vida, ao despedimento reconversión, a volvernos tolos chámalle higiene mental, ao roubo economía nacional, ao espectáculo da confusión chámanlle publicidade e a tiranía democracia.

A usura traballa con eficacia, imponnos necesidades artificiais, abarrota a nosa vida de armatostes, acumula coñecementos para unha tecnoloxía subornada. A ciencia dedícase a estudar canto tempo quédalle ao planeta, porque é cuestión de tempo que haxa que abandonalo, que haxa que deixarllo aos miserables. A usura non deixa que sexamos felices, fainos insolidarios e non nos sentimos queridos e enchémosnos/enchémonos de odio.

Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, é pecado contra natura.

Queridos amigos e amigas, compañeiros e compañeiras, aquí e hoxe, ignoramos aos malditos administradores da miserable abundancia. Saudámosvos un abril máis, un novo abril de cravos como puños.

O inverno foi longo, duro, frío... pero chegou a primavera, inevitable e xenerosa, encarnada de presentes cheos de porvir.

O duro inverno tamén é aliado dos que resistimos a adversa e estéril usura.

Sacámoslle partido, dános tempo para pensar, para atopar os nomes, para saber das raíces de tanta ignominia, de tanta falacia. Ábrenos o tempo da lumbre, dos fogares acesos, o tempo das longas conversacións nas súas longas noites, onde a tenrura e a pedra, a rama espida e o silencio, fecundan baixo as ardentes neves, a sementes que  hoxe magníficas e furiosas énchennos de esperanza.

A poesía mece o mundo e fai do aire o colo dos voos.



POEMAS GUILLERMO:


TIEMPO  MUERTO
Este siglo, que ya nació harapiento y entrapado,
Es hijo de aquel otro más cruento que sonado
Que llamaron el veinte más que odiado,
Atómico, negro, mentiroso y quebrado.
El veinte como digo tiene en su haber dos guerras mundiales,
Un  holocausto, un rosario de guerras inciviles, una fría, varias quiebras,
Un montón de golpes de estado, hambrunas por doquier,
La sed que araña los mocos de los niños como su esvástica
De tierra más seca que su olvido, varias mentiras mayores
De esas que valen para miles de millones, fusilamientos diversos
De diferentes colores y diferentes tallas, un inventario pornográfico
De cárceles con frío, torturas a elegir, con perro o con mendigo,
Millones de desaparecidos, no saben no contestan, no existieron
Nunca en el siglo de las cuentas, que no salen nunca, que no saben
Cuántos son los que se fueron, o murieron, o no jodan, nunca estuvieron
De este siglo veinte que preparó el olvido para que no supiéramos
Son hijos estos escasos trece malnacidos, duros de pelar, como escoria arrancada del
acero, años de desprecio. Nos dieron el tiempo
Metido en un trapo, todo sucio y podrido
Para que hiciéramos con él nuestro destino, mas ya podemos hilar fino
Si queremos reconocer en la mierda del trapo todo lo que fuimos.
Porque tendremos que hacer del trapo una camisa
Y del sucio tiempo enrollado una bandera,
Un futuro, en el que quepa toda la esperanza que nos queda.

El reino del silencio
Las voces de los oprimidos han callado
Han sido silenciadas.
Con las limosnas deberían haber comprado
Cuchillos, no olvido.
En cambio se mordieron la lengua.
Como los esclavos del infierno de Dante
Desaparecen entre las sombras de las jarras
En el panteón de las tabernas. Aquí
La opresión provoca vergüenza y
Suicidios entre sus víctimas.
                          *****************
El bosque está enfermo. Las aguas están enfermas. El aire
está enfermo. La hierba está enferma. Los peces ya
no tienen ojos.. Los pájaros se hunden en el mar, pesados
de plomo. Las gentes están enfermas. No hay
remedio. Hemos olvidado cómo podría
haber sido. Hemos olvidado cómo es. Cuando todos
están enfermos no hay ningún enfermo. El bosque
no está enfermo. Las aguas  el aire la hierba los peces
los pájaros nosotros los hombres Ya no estamos enfermos.
                              ******************
desde   que uno se ha jubilado
no necesita avergonzarse
de no tener trabajo.
Ya es como todos los demás.
                                ****************


POEMAS KARLOTTI:

Al alba cuando esquinas y hogueras
se contradicen
una dulce conspiración de luz
inventa naufragios
en la punta de mi lengua
Se alzan voces
que descifré con los labios rotos
en Asia
y mi corazon
se incendia.
Un paisaje anegado por el llanto
de pajaro o animal sin patria
Suaviza
la afilada mercancia de la noche.
Nadie viene
a recoger los restos.
Aún no hay hogares encendidos.
Pero mi corazon
no teme
tanta luz desnuda.
Al fondo,
donde habita
tu gramatica
no me esperan
y la boda se celebrará
lejos de este campo que ondula
de espuma como ecos
de islas del tesoro
y mapas fabulosos
de clandestinas derrotas.
Todo contradice la desdicha.
Al alba
Nada Mas

TUS LABIOS ABRIGAN NUESTRA CASA
y un niño silba en los cristales
Como lares encendidos tus verbos
crepitan
no dejando ningun rincon
a la intemperie
Es primavera o es invierno?
Ni los animales domesticos
lo saben cuando vuelas
dejando los techos del cielo
como albas antiguas
o calidos crepusculos
donde tambien la muerte
encuentra su lugar
de arboleda en brasas
Hay tanto sitio cuando tu te posas...
tanta estacion en ciernes
tanta musica comestible
tanta pena en los fallados
tanta pena
que todo parte cuando te vas
como se van las hojas
y sus ramas a fabricar carbón
para otros siglos jamás nuestros.
Tus labios conjugan hogar
con fuego con tienda negra
con derrota con orillas con ceniza
Y siempre, allá al fondo, donde el humo,
desmigándose el pan de mi cariño.

Corrimos todos tan despacito como chupando un caramelo
corrimos todos los últimos de todas las clases
y llenando los bolsillos de vuelos
plagiamos violentamente los pájaros bisiestos
y crucificamos alegremente el aire
para hacer de la corriente alterna
un voltaje de primera mano
un sin fin de arriesgados caminos arcos voltaicos
llenos de pasos los zapatos
mientras dios desaparecía con un pan a punto de quemarse
No ves que sucumbimos a los besos como si el mar
estuviera tendido al otro lado allá donde se aparean los sueños
con las turbias victorias que la usura diseca en tus cristales?