O libro de Cometas en el cielo de Khaled Hosseini deu para moito, verdade? Ademais o traballo que fixeron Elisa e Amanda foi moi maduro. Claro, os libros que tratan sentimentos, erros, culpas, arrepentimentos, cariño, abandono... son moi cercanos a nós. Moito máis cercanos se están ambientados, ademais, no mundo real.
A min paréceme que todos somos un pouco Amir e un pouco Hassan. Moitas veces ao longo da nosa vida nos sentimos molestos pola actitude de alguén en que tiñamos posto moito cariño e, sen embargo, o seguimos querendo. Ou pola contra, portámonos mal ou temos un mal xesto con alguén que nos quere ben.
O principal problema nas relación é a incomunicación. A falta de comunicación entre Amir e Hassan rematou cunha bonita amizade. Do mesmo xeito, Amir só terá unha relación sincera co seu pai Baba cando se faga un mozo e comparta as dificultades dunha nova vida nos Estados Unidos de América. A vida está chea de decisións e ás veces ponse difícil. Este soberbio libro, escrito desde o fondo da alma, ensínanos a non nos encerrar en nós mesmos, senón a compartir as nosas dúbidas, os nosos medos, as inquedanzas, os soños; a contar a verdade (de verdade) sen medo. Porque podedes estar ben seguros de que todos (e penso que tamén todas) somos coma as cometas: só estamos unidos a ti por un delgadísimo fío que hai que saber manexar con moita pericia, soltando e dando ás, pero tamén atraendo e guiando na procura de brisas que nos dirixan. Así é a amizade, poetas. Cultivádea. Non deixedes que se escapen as cometas.
Ah, claro. Déixovos unha breve presentación das fotos da sesión de onte do club de lectura: pizza, refrescos e boa literatura. Mmmmmmm... que rico!
¡Bravo, Dani!
ResponderEliminarNo se puede decir de forma más bella.
Pilar