Pois si, o pasado xoves saín do meu recuncho nunha cestiña que levaba unha rapaza moi agarimosa de 4º C e deime unha camiñada esgotadora, malia que tonificante, polas Fragas do Eume.
Á baixada fun pingando de tanta chuvia que non cesaba de caer, Mi madriña! Case que afogo no cesto. E por pouco afúndome no fango. Mais foi chegar ao misterioso e vello mosteiro de Caaveiro, comezar a saír o sol, e atoparme cunha afastada póla da miña ampla familia: os Soqueiron de Pontedeume. Son descendentes directos do abade de san Xoan e levan alí moitos séculos coidando das sacras pedras. Invitáronme a visitar as dependencias do mosteiro e abraieime coas fabulosas vistas que disfrutan do río e do bosque. Gustoume de xeito especial o muíño e a ponte, onde botei unha man ás traballadoras rapazas a recoller follas, froitos, fieitos, cogumelos para unha gran exposición que terá lugar na entrada do instituto. Á volta, a forza do sol era xa moita e a subida foi toda unha demostración de pundonor por parte de todos: profes, rapaces e mais eu, mascota. Disque camiñanos máis de nove kilómetros e todos pasamos a proba con nota.
Á baixada fun pingando de tanta chuvia que non cesaba de caer, Mi madriña! Case que afogo no cesto. E por pouco afúndome no fango. Mais foi chegar ao misterioso e vello mosteiro de Caaveiro, comezar a saír o sol, e atoparme cunha afastada póla da miña ampla familia: os Soqueiron de Pontedeume. Son descendentes directos do abade de san Xoan e levan alí moitos séculos coidando das sacras pedras. Invitáronme a visitar as dependencias do mosteiro e abraieime coas fabulosas vistas que disfrutan do río e do bosque. Gustoume de xeito especial o muíño e a ponte, onde botei unha man ás traballadoras rapazas a recoller follas, froitos, fieitos, cogumelos para unha gran exposición que terá lugar na entrada do instituto. Á volta, a forza do sol era xa moita e a subida foi toda unha demostración de pundonor por parte de todos: profes, rapaces e mais eu, mascota. Disque camiñanos máis de nove kilómetros e todos pasamos a proba con nota.
Agora compre rematar a nosa exposición e esperar aos vosos fermosos e fantasticos relatos de bosque. Gustaríame protagonizar algún, máis sempre me repiten que non debo ser tan vaidoso. Así que escribide do que queirades, pero non deixedes de facelo.
E, prégovos, levademe máis veces de excursión! Veño novo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario