A COFRADÍA DO OBRADOIRO DE MICROESCRITURA

Ola rapaces!

Hoxe é tempo de falar dunha das actividades da biblioteca que, con bastantes anos de historia pois leva activa dende 2014, menos coñecida é e menos publicidade recibe. E penso que sería bo remediar un pouco tal inxustiza.

Refírome ao Obradoiro de Escritura ou de Microescritura (OME) , que leva Emilio ás costas, cal quixotesco cabaleiro sobre o seu Rocinante.

Pouco se asomou o OME ao noso blog, pero ás veces publicamos algúns resultados dos seus máis ínclitos irmáns, como o relato dun pequeño Iago de 1º ESO. Porque dito grupo de valentes ten algo de irmandade ou cofradía. Por alí pasaron históricos infanzóns coma Pepe, autor de poemas ou de luengas sagas épicas, ou Diego, que tamén alumou prodixiosos inventos… Agora a táboa redonda a compoñen gloriosos cabaleiros e damas.

• O mencionado Iago, de cuxos produtos (gráficos e literarios) algo saben tamén os membros desoutra irmandade manguense.
• Javi, famoso polos seus relatos con finais borgianos.
• Sara, de cuxa profundidade retórica tiñamos coñecemento e que foi louvada polo mesmísimo Lord Karlotti.
• Sabela, dama samurai cunha ampla obra baixo a súa armadura…
• Tony, xove escudeiro cun amplo abanico de intereses, e que promete moito.
• Lía, outra dama chegada do Imperio do Sol Nacente...  

Pero falaremos xa da andadura desta orde cabaleiresca durante este ano. Non chegándolles cos encontros semanais dos recreos, decidiron facer tamén quedadas durante un vernes ao mes á hora do almorzo. O seus azos eran tales que non distinguían as xornadas, dáballes igual estar confinados, indiferentes ás noites ou ás mañás. E as mañanciñas encontrabanos coa pluma en ristre pelexando coas musas… E así, durante o duro trance do confinamento, o seu wasap botaba fume e seguían a propoñer retos e enigmas…

Estes son algúns deles.

1. Proposta dun microrrelato regrado. Por exemplo, escribir un conto fantástico que conteña, e por esta orde, estos conceptos (que non palabras):

- nostalgia

- riesgo

- aventura

- misterio

- autoridad

Emilio, lanzaba a luva do reto pero atacaba primeiro con esta aportación:

“Añoro el tiempo en que adoraba escalar sin cuerdas la nariz de un moai, dijo el Ministro de Deportes Suicidas.”

E aclaraba: “Es un relato fantástico porque ese Ministerio no existe. Sería más fantástico aún si el Ministro tuviera dos cabezas, pero también más obvio.”

Segunda aclaración: “Por cierto, el título de mi cuento es: ´Qué bien lo pasaba en la Isla de Pascua, qué pena hacerse viejo´”.

2. Microxénero a partir dunha palabra dunha lista previa. Todos deberán elixir una palabra e mandarlla polo grupo para así facer unha lista con elas. Despois, cada un fará un microrrelato, poema, haiku... relacionado cunha soa palabra da lista.

Velaiquí a lista:

- Abeja

- Manzana

- Cascos

- Ornitorrinco

- Miel

E da primeira palabra saíu o haiku gordo o haikunón:

“La abéjula vieja

vuela viajérula por la baja verdura del huerto de mi abuela, como libéluja sobre la borraja.”

3. Microbiografías de heterónimos: O tema do desdobramento intriga moito aos nosos cabaleiros e damas. Moito discutiron sobre él. Algúns elixiron os seus nomes, pero aquí debían dar un paso máis e escribir, sempre en formato micro, a súa biografía. Velaiquí a dun deles, cuxo nome celamos nós tamén:

“Mi vida de verdad no se reduce a leer: se extiende. JLB Hoffman”

4. Escribir un microensaio que nos faga reflexionar:

Aquí temos que destacar esta preciosa aportación de Sara que deixa unha interrogación no aire:

“¿Es acaso la post verdad la mayor mentira a la que se enfrenta el ser humano?”

5. Cales son os microrrelatos máis breves? E aquí dúas mostras interesantes: o primeiro de Luis Felipe Lomeli e o segundo de Juan Pedro Aparicio:

"El emigrante"

- Olvida usted algo?

- Ojalá!

"Luis XIV"

Luis XIV

Yo.

6. Ler La casa de Asterión de Borges e adiviñar con que personaxe se identifica máis Emilio no confinamento. Pronto coincidiron todos na resposta: ten cornos e vive nun labirinto…

7. Microrrelato sen condicionante: Ábrese o turno dos cabaleiros máis solitarios, aqueles que van por libre como Sara ou Javi:

“Cayendo.

Ángeles caídos. Comúnmente llamados pecadores. No merecedores del cielo. Qué difícil es discernir el bien y el mal, el infierno y el cielo, o lo vivo y lo muerto. En el fondo, todo son intereses y avaricia. Todos venimos de lo mismo: del polvo y en polvo nos convertimos cuando llega el momento. Me pregunto, ¿sirve de algo llamar a un ángel caído pecador? ¿Sirve de algo preocuparse por ir al infierno?”

“Que recuerdos, me encantaba limpiar los dientes a los dragones, y cuando ellos sonreían mientras volaban, me sentía el más feliz de la tierra, ahora tengo que limpiárselos a los trolls, dijo el playmobil al lego.”

Longa vida ao Obradoiro de Microescritura!